Çocuğunun yol keşfine çare bulan çalışan bir annenin hikayesi
Her sabah ve öğleden sonra, 5 dklık kreş ev mesafesini yarım saatten aşağı bitiremiyoruz. “aa yerde karınca var” diyor, “anne bak yaprak” diyor. Ota, böceğe bakarak, çöp varillerini çöp arabasına taşıyan çöpçü amcaları izleyerek yola devam ediyoruz. Yolda karşılaştığımız bazı ebeveynler de bizim gibi keşfederek, yaprak, kuş, böcek, çöp arabaları hakkında konuşarak çocuklarıyla yürüyorlar, bazısı da hızlıca geçip devam ediyorlar. Haftanın 4 günü yanımızdan oğluyla birlikte hızla geçen bir anne daha var. O annenin hikayesi çalışan, yolda keşif için durmaya vaktim yok diyen ebeveynler için ilham verici. Onu aşağıda anlatıcam.
.
Şimdi pedagojik öğreti ne der: “çocuğunuzun keşfetmesine, yolda gördüklerini incelemesine, durup bakmasına olanak tanıyın. Bunu yapmanız merakını/soru sorma kapasitesini /etrafını keşfetmesini geliştirir ve faydalıdır.”
Etrafa durup bakmaksızın geçenler için iki farklı gerçek var:
1. Ebeveyn işe gidiyordur, veya tek tek her bir çocuğunu okula bırakacaktır, veya hem çocukları okula bırakacak hem de oradan kendisi işe gidecektir. Öğleden sonra bir vakitse çocuğunun birini kreşten almış diğer çocuğunu/çocuklarını da okuldan alacaktır bunun için vakti yoktur, acelesi vardır.
2. Ebeveynin hiçbir acelesi yoktur, zamanı vardır ama yolda oyalanmayı gereksiz görür veya bu yol keşfinin farkında değildir. Yollarda oyalanılmaz, bir karınca, ot görmekle n’olur diye düşünür. Bir an önce eve gitme telaşındadır.
Gelelim oğluyla haftanın 4 günü hızlı geçen anneye. Çalışan bir anne, durmadan soru soran, etrafını annesine gösteren bir çocuk. İşe yetişebilmek için haftanın 4 günü hızlıca oğlunu kreşe götürüyor sonra kendisi de işe gidiyor. Anne yol keşfi için şöyle bir çözüm bulmuş. (kendisiyle konuştuğum için ve çözümünü mantıklı bulduğum için buraya da yazıyorum)
Cuma günleri keşif günleriymiş. O günü yolda yavaş gitmeye, acele etmemeye ayırmışlar. İş vaktini ona göre ayarlamış. O gün oğluyla yolda etrafı seyrederek, karıncayı, böceği inceleyerek yürüyorlar. Cuma günleri hem gidişte, hem dönüşte yavaş gittiklerini, çöpçüleri izlediklerini görüyorum. Merabalaşıp, konuşup geçiyoruz.
Hani anneler olarak hep bi yetersizlik duygusundan bahsediyoruz ya. Çalışan anneysen vaktin azlığından, evde bir anneysen ev işleri nedeniyle çocuğunla kaliteli vakit geçirememekten yakınıyoruz ya. Bizler ebeveyn olarak bu ızdıraplar içindeyken, instagramdaki ebeveynlik sayfaları, ebeveynlik kitapları bangır bangır çocukla vakit/kaliteli vakit/çocuk gelişimi konularının öneminden dem vuruyor ya, her birimiz çözümsüzlükten dert yanıyoruz, uzmanlardan çare arıyoruz ya. İşin aslı/özeti her birimizin hayatı kendimize özgü. Her birimiz sadece kendimiz için, kendi yaşam tarzımıza uygun çözümler bulmalıyız/bulabiliriz. İşe giderken her sabah çocuğuyla etrafı inceleyen sakince yolda giden bir anneye özenerek veya ınstagram da gördüklerinize bakarak, kendi durumunuza çözüm bulamazsınız. Her birimizin anne-baba olarak çalışan veya değil -bahanelere sığınmazsak- çocuğumuzun temposunda yolda gitmeye, etrafı incelemeye, karıncanın yuvasına ekmek taşımasına, bir yaprağın yere düşmesini izlemeye/incelemeye/keşfetmeye vakti vardır.
Tıpkı haftanın 4 günü koşturan, Cuma gününü oğlunun yol keşfine ayıran, temposunu ona göre ayarlayan anne gibi. Yaşam tarzımıza uygun çocuklarımızın keşif merakını destekleyecek çözümleri hepimiz bulabilir, pratiğe geçirebiliriz.
Şimdi şöyle de düşünebilirsiniz. Çocukların keşif duygusu bu, vakit/zaman mı tanırmış. Her gün vicdan azabıyla çocuğunun keşif duygusunu destekleyemediğin için üzüleceğine, böyle bir çözüm bulmak bana mantıklı geldi. Her aile kendine özel. Her çocuk/anne kendine özel.
Mutlu, bol yol keşifli günler diliyorum….
Son Yorumlar